عشق

گاهی شما نگاه و توجهتان را 

به تمام آنچه اطرافتان است می بخشید مثل آفتاب...

وقتی که توجه و نگاهتان رابه طور یکسان؛

 به اطراف پخش می کنید 

گرم و معتدل و زندگی بخش است...

ویا مثل یک آبپاش که آب به طور یک اندازه و یکنواخت

 از سوراخهای آن بیرون می آید

 و باعث طراوت و سرزندگی و حیات می شود؛

 به نظرم این همان دوست داشتن است...

دوست داشتن یعنی علاقه و توجه و مراقبت تو 

به اطرافیانت بتواند باعث رشد

 و بالندگی و سازندگی آنها شود...

اما گاهی نگاهتان در نگاهی گره می خورد 

و متمرکز می شود روی یک نقطه...

آنقدر به او فکر می کنید که از دیگران 

و هرآنچه در اطراف شماست غافل می شوید...

انگار که یک ذره بین به دستتان باشد

نور و گرمایتان را روی یک نقطه متمرکز می کنید 

و آن نقطه می شود کانون مهر و توجه شما...

حتما نقطه کانونی آتش خواهد گرفت...

و یا انگار که یک شلنگ آب فشار قوی به دست گرفته اید 

و مشغول آبیاری گلتان هستید...

طبیعی است که گل شما اگر قوی و محکم و بزرگ نباشد

زیر فشار آن همه آب له می شود

 و می شکند و ازجا کنده می شود 

و این در حالیست که اطرافیانتان 

و‌ گلهای دیگر در خشکی و سایه مانده اند

 و از نعمت شما محرومند...

این به نظرم اسمش عشق است...

اگرچه که در آموزه های ادبی و اخلاقی ما 

از عشق به عنوان عنصری سازنده یاد شده؛

 اما چون اکثریت انسانها 

نحوه و مقدار مصرف عشق را نمی شناسند؛

 عملا نود درصد عشق ها به شکست منجر می شود 

و این همان حکایت ذره بین و شلنگ آب است...!!!

دوست داشتن متعادل و معتدل اطرافیان

 به ما این امکان را می دهد 

که هم از توجه و مراقبت آنها منتفع شویم

 و در سایه آنها به رشد برسیم 

و هم با ایجاد عشق های افراطی 

به خود و اطرافیانمان آسیب نزنیم..

انسانها را تا جایی دوست بداریم؛

که بدانیم باعث رشدشان هستیم؛

 و باعث رشدمان هستند ..

عشقی که آسیب بزند ،آفت است...!!!

gharibe64sms.blogfa.com