زمستان و زندگی

گاهی گذشته مانند دانه‌های برف
به آرامی در آسمان فکرمان باریدن می کند،
بی‌آنکه جغرافیایمان تغییر کند،
به فرسنگ‌ها دورتر،
به روزها و ماه ها و سال ها دورتر می‌رویم...
آن جا که سرما و زیبایی در هم می‌تنند،
آنجا که چیزی پایان می‌پذیرد؛
اما همچنان تماشایی و زیباست...
آنجا که خاطرات با دلتنگی عظیمی
در حسرت بازگشت ناپذیری زیر و رویمان می‌کند،
مانند تصویری از زمین‌ها
و نیمکت‌های پوشیده از برف، یاد، سوگ و غیاب آن چه روزی بود
و اکنون نیست اما همچنان هست...
هست اما نه آن‌گونه که بود، اما هست...
زمستان یادآور آن است که هر چیزی تاریخی دارد...
زندگی در ذات خود بی‌آغاز و بی‌پایان است...
موجودیت ما با تداوم هر آن چه از تولد تا مرگ زیسته‌ایم پیوند خورده است...
هیچ چیز پایان نمی‌پذیرد، تا زمانی که هستیم و به یاد می‌آوریم...
همه چیز تنها در تصورمان تمام می‌شود
و پایان تنها در مرگ است،
آنجا که کاملا همه چیز هست جز کالبدمان...
به قول هدایت "تنها مرگ است که راست می گوید"...
ما زندگی را از لحظه‌ی آغاز با حس‌ها و بوها و رنگ‌ها
و طعم‌ها و آدم‌ها و اشیاء و لمس‌ها
و آنچه با جان مان می‌آمیزد تجربه می‌کنیم،
و تا پایان کار کالبدمان همچنان تاریخ‌مان را بر دوش حمل می‌کنیم...
از بی‌رحمی طبیعت است یا از ظرافت انسان،
نمی‌دانم اما هرچه هست سرشار از درد و لذت توامان است...
زندگی با همین تاریخ مان است
که ما را میان بیم و امید، غم و شادی، گذشته و آینده، لبخند و اشک، ایمان و تردید
و بسیار حس‌های دوگانه‌ی دیگر قرار می‌دهد...
عشق می‌ورزیم همچنان که دلتنگ می‌شویم،
به آینده می‌نگریم همچنان که گذشته را حمل می‌کنیم
و ردپای سپری شده‌ها را دنبال می‌کنیم...
آنچه بود و اکنون نیست،
تنها تصوری از نبودن است...
گاهی نبودن‌ها؛بودن‌ها را محرز می‌کند
و درست به همین سان بودن نیز نبودن را محتوم؛
و این تکثر و پراکندگی هستی را تناقض می‌نامیم،
بی آن‌که بدانیم شاید نقضی در کار نیست
و زندگی مانند دانه‌های برف روشن و امیدبخش
اما سرد و پراکنده و یادآور تنهاییست،
که مانند برف سرد و غمگین اما زیباست...

gharibe64sms.blogfa.com