فوتبال ایران

زیاد اهل فوتبال نیستم اما ایام جام جهانی یا جام ملتها؛
پای بازیهای تیم ملی که وسط بیاید با هیجان و تپش قلب بالا
بازیهای ایران را دنبال می کنم...
در این حد که می فهمم وقتی اشکان دژاگه به عنوان هافبک هجومی و توپ پخش کن تیم،
اگر خوب بازی کند درصد پاسهای اشتباه تیم پایین می آید و اگر بد بازی کند؛
همه تیم به هم می ریزد....
اما اگر از من بپرسند بازیکن ها توی کدام باشگاه پا به توپ هستند نه می دانم و نه برایم اهمیتی دارد!!!
دیشب قلب من هم مثل قلب میلیونها ایرانی زخم برداشت از شکست سنگین تیم ایران مقابل ژاپن....
اما می دانم که این فوتبال ما نبود که سه-هیچ به ژاپن باخت؛
بلکه این فرهنگ و نوع تربیت و چشم انداز
و برنامه ریزی و جهان بینیِ ما بود که تسلیم ژاپن شد...
همان فرهنگی که به یک کودک ژاپنی از ابتدا
نظم و پشتکار و برنامه ریزی بلندمدت
و بیشتر از همه صبر و صبر و صبر را یاد می دهد
و رییس فدراسیونش اذعان دارد که از حالا برای سال دوهزاروپنجاه برنامه ریزی می کنند...!!!
ژاپن دیروز فقط فوتبال بازی نکرد بلکه آینه تمام نمای فرهنگ کشورش بود...
تاکتیک منظم و با صبر و حوصله تیم و خونسردی و دوری از هیجان و حاشیه؛
چیزی بود که ژاپن را پیروز مقتدر میدان کرد...
تیم ما هم آینه فرهنگ کشور و اقلیمش بود...
همان فرهنگی که فداکاری و غیرت و هیجان و پرداختن به حاشیه ها و از بین رفتن امید و تمرکز؛
پس از خوردن گل اول را به خون بیشتر ما ایرانی ها تزریق کرده
و بارها بهمان یادآوری می کند که ما ایرانی ها
علیرغم هوش بالا و غیرت و تلاش زیادمان
چرا معمولاً در جدال با از ما بهتران ناکامیم...
مشکل ما داشتن اراده و انگیزه یا نداشتن تکنیک و تاکتیک نیست،
چرا که من یکی معتقدم پسران ما دیروز نتوانستند قابلیت خودشان را به نمایش بگذارند....
به نظرم ما دیروز فقط مقهور نظم و صبر و برنامه ریزی و چشم انداز بلندمدتِ فرهنگ ژاپنی شدیم...
همان فرهنگی که از ژاپنِ به خاک نشسته بعد از بمبهای اتمی, ژاپنِ امروز را ساخته است!!!!
(معتقدم روی مبل لم دادن و سرزنش کردن پسرهایمان آسانترین کار دنیاست...
هیچکس اندازه آن یازده نفر دلش نمی خواست به فینال برسیم...
پس از همینجا بهشان خسته نباشید می گویم و قلبم برایشان می تپد....)
(قطعا فرهنگ ایران خوبیها و زیبایی های زیادی داره که فرهنگ ژاپن نداره..اما اینجا محل بحثش نیست...)

gharibe64sms.blogfa.com